Tegen de tijd dat dit langverwachte album zijn releasedatum zag, hadden de meeste fans waarschijnlijk minstens een paar interviews met Alicia Keys gelezen waarin ze die eerste single, "No One", uitlegde - een storm van een nummer dat duidelijk is geboren uit een pijnlijk hart en doordrenkt van serieus zoeken naar de ziel, ging over haar beslissing om zich terug te trekken uit de verplichtingen van het sterrendom toen ze ontdekte dat een geliefde haar zorg nodig had. De anekdote blijft niet alleen hangen omdat het het nummer zo goed uitlegde - je kunt de pijn, toewijding en vastberadenheid in haar zwoele stem echt horen - maar omdat het gaat over wat de vrouw achter de muziek zo aantrekkelijk maakt. Er is maar één manier waarop R&B-artiesten uitgroeien tot legendes, en dat is door de woorden die ze zingen met gevoel te doordrenken (denk aan Gladys Knight, Roberta Flack). De sceptische luisteraar had misschien eerder haar twijfels voor As I Am , maar nu is er geen twijfel over mogelijk: Alicia Keys is goed op weg om een categorie met hen te delen. Deze plaat straalt niet alleen de volwassenheid van de oude ziel uit, het soort dat volgens Alicia-fans haar moderne zeldzaamheid maakt, maar echte soul. Vintage-leunende hooks en hoorns grijpen "Where Do We Go from Here" en een assortiment van andere nummers vast, maar Keys kan het ook prima zonder hen redden, zoals ze bewijst op nummers met meer popsmaak zoals "Lesson Learned". met John Mayer en 'Superwoman'. De genres mogen dan smeren, lijkt ze te zeggen, maar kom maar op: ze deinst niet terug. Haar toewijding is niet voor een enkele stijl, maar voor wat haar ziel roert. Daarom verplaatst ze R&B, of iets dergelijks, van de heupen terug naar het hart. --Tammy La Gorce