Deze enorm succesvolle horrorfilm, geproduceerd door Steven Spielberg, kwam blijkbaar ook onder zijn regie, ondanks de officiële erkenning van Tobe Hooper. In een huis in een buitenwijk begint het 's nachts tegen de vlakte te gaan, tot grote ontsteltenis van de inwonende familie.

Wanneer de jongste dochter het televisiescherm in wordt gezogen, roepen haar ouders een excentrieke paranormaal begaafde in om hulp. Moderne horrorfilmmakers kunnen veel leren van het kijken naar Poltergeist. Want hier vind je geen luide muziek, geen aandrang om je absoluut alles te laten zien, en geen cast van schreeuwende, misselijkmakende tieners.

In plaats daarvan zijn opzettelijke pacing, een aantal zeer eenvoudige, maar effectieve, koude rillingen en personages waar je echt om geeft naarmate de spanning oploopt. Het is ook verrassend hoe effectief Poltergeist is in zijn werk en dit is meer dan een kwart eeuw nadat het voor het eerst werd uitgebracht.

Het is geen perfecte film, hoewel weinigen ooit zouden hebben beweerd dat het zo was, lijdend aan een enigszins slappe speelduur en een verhaal dat zich moet uitstrekken om het te dekken. Toch is het net zo'n goed voorbeeld van een spookhuisfilm als Hollywood de afgelopen decennia heeft verzameld, en het heeft nog steeds de kracht om een aantal zeer verontrustende rillingen over de ruggengraat te sturen. De tijd heeft Poltergeist een beetje gedateerd, zoals je zou verwachten.

Maar het is beter en veel effectiever, wat resulteert in een echt zenuwslopende manier om het beste deel van twee uur te verliezen. Bovendien heeft het nooit de kans gehad om er thuis beter uit te zien, dankzij de glinstering van een 1080p video-overdracht op de Blu-ray-release. Immers, als je gek wilt zijn, kun je net zo goed worden achtervolgd in de best mogelijke kwaliteit. --Jon Foster