Van de regisseur van Con Air en Lara Croft: Tomb Raider Jason Statham is Arthur Bishop - The Mechanic - een elite huurmoordenaar met een uniek talent voor het elimineren van doelen met dodelijke vaardigheid en totale emotionele onthechting. Maar wanneer de Agency hem en zijn mentor en vriend Harry (Donald Sutherland) bedriegt, schakelt Bishop Harry's zoon (Ben Foster) in om zijn dood te wreken.

Naarmate de spanningen stijgen en het bedrog aan de oppervlakte komt, worden degenen die gestuurd worden om het probleem op te lossen al snel het probleem zelf in deze explosieve, spannende rit met een hoog octaangehalte. De 1972-versie van The Mechanic is een stoere actiefilm die zijn gedesillusioneerde tijd weerspiegelt. Hoewel het geen meesterwerk is, krijgt het wel punten voor de retro-coolheid van Charles Bronson uit het prime-tijdperk, gecast als een ijskoude huurmoordenaar die een jonge leerling de kneepjes van het vak begint te leren.

Dus het vooruitzicht van een remake uit 2011 is niet bepaald heiligschennend, en het is een logische keuze om de centrale rol te geven aan de stoere kerel van de 21e eeuw, Jason Statham; Statham heeft de bewegingen, de stem en de driedaagse stoppels die nodig zijn voor de rol. Op een aantal vrij belangrijke manieren wijkt de remake echter af van de hardheid van het origineel en neemt hij genoegen met een minder gedurfde aanpak.

Regisseur Simon West (Con Air) slaagt erin om zelfs locaties in New Orleans eentonig te laten lijken, aangezien hij alles bedekt met een gebakken-butterscotch-glazuur en zijn antiheld omringt met de meest gestroomlijnde, saaiste soort moderne hardware (de old skool LP-draaitafel is een mooie uitzondering). Statham blijft de hele tijd in zijn vergrendelde sleutel, terwijl, als zijn leerling, Ben Foster - iets minder zenuwachtig hier dan in bijvoorbeeld 3:10 to Yuma of Alpha Dog - de ene roekeloze situatie na de andere binnenstapt. Donald Sutherland en Tony Goldwyn spelen perifere rollen als leden van het schimmige netwerk van de huurmoordenaar en lezen hun tekst met succes voor.

De eigenlijke doelwitten van de hits zijn griezelig genoeg, zodat we niet al te veel last hebben van het werk van Statham, en het einde blijft ver achter bij het gedenkwaardige origineel. Door geweld zonder gevangenen te benaderen, lijkt dit nog meer op een lege oefening. --Robert Horton