Hoewel 'rockmusical' een uitdrukking blijft die door sadistische ouders wordt gebruikt om hun kroost nachtmerries te bezorgen, werpt het genre af en toe een vreemd juweeltje op, Purple Rain is misschien wel het meest glanzende voorbeeld. Gezien de theatraliteit van Prince' shows, was het slechts een kwestie van tijd voordat de kleine poppotentaat zichzelf een grootbeeldvoertuig zou vinden, maar weinigen hadden kunnen voorspellen dat Purple Rain niets minder dan een cultureel fenomeen zou worden.

Het verhaal, mede geschreven door de eenmalige Starsky & Hutch-scripter William Blinn, is misschien een ietwat afgezaagd verhaal waarin His Purpleness een moeilijke achtergrond en muzikale rivaal Morris Day overwint om zijn dromen van rocksterrendom te verwezenlijken. De cast, die ook prins-protegé Apollonia omvat, steekt echter boven de clichés uit om een reeks uitvoeringen in te leveren die, hoewel ze de Oscars waarschijnlijk nooit zullen storen, bewijzen dat alle betrokkenen op zijn minst een ruwe benadering van zichzelf kunnen spelen met minimale moeite.

Wat echt hielp om de kassabonnen van de film door het dak te duwen, was de soundtrack met een reeks hitsingles - met name "When Doves Cry" - en die de positie van onze kleine held als een van 's werelds beste uitvoerende artiesten. Helaas zouden latere pogingen om dit specifieke merk bliksem opnieuw te bottelen met Under a Cherry Moon en Graffiti Moon aanzienlijk minder succesvol blijken te zijn, maar Purple Rain ziet er nog steeds uit - en, belangrijker nog, klinkt - zelden minder dan funktastic. --Clark Collis