""Nu ik in Nashville ben geweest," zegt Kylie Minogue met hoorbare genegenheid, "begrijp ik het. Het is als een soort muzikale ley-lijn...” Golden, Kylie's veertiende studioalbum, is het resultaat van een intensieve werkreis naar de thuisbasis van de countrymuziek, een stad waarvan de invloed bleef hangen lang nadat de poplegende en haar team waren teruggekeerd naar Londen om de plaat af te maken: "We hebben zeker een beetje Nashville mee terug genomen", zegt ze.

Het album is een levendige hybride, die Kylie's bekende popdance-geluid vermengt met een onmiskenbare Tennessee-twang. Het was Jamie Nelson, Kylie's lang dienende A&R-man, die voor het eerst op het concept kwam om 'a Country-element' op te nemen in Kylie's beproefde en vertrouwde stijl. Dat idee bleef een tijdje staan, waarbij Minogue en haar team aanvankelijk niet zeker wisten hoe ze het tot leven moesten brengen.

Toen de uitgever van Grammy-winnende songwriter Amy Wadge Kylie voorstelde om samen te werken in Nashville, een stad die Kylie nog nooit eerder had bezocht, klikte er iets. 'Weet je dat wanneer je ergens zo enthousiast over bent,' herinnert ze zich, 'je het een octaaf hoger herhaalt en de decibel verdubbelt? Ik was zo. 'Nashville?! Ja! Natuurlijk zou ik dat doen!'. Ik hoopte dat het het album zou helpen zichzelf te onthullen. Ik dacht: 'Als ik het niet in Nashville krijg, krijg ik het nergens.'" Kylie's reis naar Nashville omvatte het samenwerken met twee belangrijke schrijvers, beide met huizen in de stad.

De ene was de in Groot-Brittannië geboren songwriter Steve McEwan (wiens kredieten enorme countryhits voor Keith Urban, Kenny Chesney en Carrie Underwood omvatten), en de andere was de eerder genoemde Amy Wadge, een andere Brit (vooral bekend van haar megaverkopende werk met Ed Sheeran) . Het was toen een echt internationaal project.

Golden is voornamelijk gemaakt met de Afrikaans-Duitse producer Sky Adams en een lijst van medewerkers waaronder Jesse Frasure, Eg White, Jon Green, Biff Stannard, Samuel Dixon, Danny Shah en Lindsay Rimes, en er is een duet met de Engelse zanger Jack Savoretti. De agendabepalende lead-single Dancing van het album werd echter voor het eerst gedemonstreerd met Nathan Chapman, de man die Taylor Swift begeleidde bij de overgang van Country-sterretje naar Pop-megastar.

Als iemand die twee genres weet te mixen, dan weet Chapman het wel. “Nathan was de enige echte Nashvillian met wie ik werkte. Hij heeft een enorme studio in zijn huis, wat waarschijnlijk te danken is aan zijn succes met Taylor... er zijn genoeg platina-schijven van haar en andere aan zijn muren.' Er is iets van de geest van Peggy Lee's Is That All There Is?, van Dylan Thomas' Do Not Go Gentle Into That Good Night, zelfs van Liza Minnelli's Cabaret about Dancing, een nummer dat niet alleen het album opent, maar ook zijn kraam uitzet, een microkosmos bieden van wat komen gaat.

“Je hebt het lyrische randje, dat countrygevoel, vermengd met wat samples van de stem en elektronische elementen, dus het doet wat het zegt op het label. En ik vind het geweldig dat het 'Dancing' heet, het is meteen toegankelijk en schijnbaar zo voor de hand liggend, maar er is de diepte in het nummer." De ervaring om gewoon in Nashville te zijn, was overweldigend voordat Kylie zelfs maar was aangekomen. “Toen ik eenmaal wist dat ik naar Nashville ging, spraken mensen met zoveel enthousiasme over de plek. Ze zeiden zonder twijfel dat ik het geweldig zou vinden en dat ik terug zou komen met liedjes. Ze stuurden lijsten met restaurants, coffeeshops en bars.

Het was echt een mooie en oprechte reactie en het voelde alsof ik op het punt stond een levensveranderende ervaring te beleven en in zekere zin deed ik dat ook.” Het is daarom waarschijnlijk geen toeval dat elk nummer op Golden een mede-schrijver van Kylie is, waardoor het misschien wel haar meest persoonlijke album tot nu toe is. "Het einde van 2016 was geen goede tijd voor mij", zegt ze, verwijzend naar goed gedocumenteerde persoonlijke omwentelingen, "dus toen ik in 2017 aan het album begon te werken, was het in veel opzichten een grote ontsnapping.

Het maken van dit album was een soort redding. Ik had wat beroering doorgemaakt en was behoorlijk kwetsbaar toen ik eraan begon, maar door mezelf in de studio te kunnen uiten, kreeg ik snel mijn gevoel van eigenwaarde terug. Schrijven over verschillende aspecten van mijn leven, de hoogte- en dieptepunten, met een echt gevoel van weten en van waarheid. En ironie. En vreugde!" Door het songwritingproces kon Kylie een paar dingen uit haar systeem halen.

“Aanvankelijk, geeft ze toe, “was het louterend, maar het was ook niet erg goed. Ik denk dat ik te letterlijk schreef. Maar ik bereikte een punt waarop ik aan het schrijven was over het grotere geheel, en dat was een doorbraak. Het maakte plaats voor nummers als Stop Me From Falling en One Last Kiss. Het betekende ook dat ik voldoende afstand had om een autobiografisch nummer, zoals A Lifetime To Repair, met een zekere dosis humor te schrijven.

Het aftellen in dat nummer: 'Zes-vijf-vier-drie, te vaak...'. Ik weet niet of dat een single zal zijn, maar ik kan me een meisje voorstellen met ingelijste foto's van vroegere vriendjes, en een soort van 'Oh god, wanneer ga ik dit goed doen?'” Als ze terugluistert naar Golden, Kylie kan de Nashville er levendig in horen.

Het is, daar zal ze het mee eens zijn, waarschijnlijk de eerste keer dat een Kylie-album klinkt als de plek waar het is gemaakt. “Normaal zou je mijn liedjes niet aan de steden relateren. Can't Get You Out Of My Head klinkt meer als Outer Space dan als Londen. Maar Shelby '68, bijvoorbeeld, is in Londen geschreven, maar met Nashville in gedachten. Het gaat over de auto van mijn vader, en mijn broer heeft opgenomen dat papa erin reed! Ik denk niet dat ik een aantal nummers, waaronder Shelby '68 en Radio On, had geschreven zonder die Nashville-ervaring te hebben gehad." De laatste, zegt ze, gaat "over muziek die je kan redden." Ze stortte zich op het maken van de plaat, zegt ze, en heeft dat idee gekristalliseerd. “Als er één liefde is die er altijd voor je zal zijn, dan is het muziek. Nou, het is in ieder geval voor mij.” Vooral dat nummer bevat nostalgische echo's van de gouden eeuw van Country, zoals te horen via Medium Wave-transistors en blikkerige stereo-installaties in het verre verleden. Zoals elk kind uit de jaren zeventig had Kylie een basiskennis van countrymuziek, voornamelijk overgenomen van oudere familieleden. "Mijn stiefgrootvader werd geboren in Kentucky en hoewel hij het grootste deel van zijn volwassen leven in Australië woonde, stopte hij altijd met luisteren naar zijn geliefde countryartiesten." Als er een klassieke countryzanger is wiens stempel op Golden te horen is, dan is het Dolly Parton.

Kylie zag Dolly eind 2016 voor het eerst live in de Hollywood Bowl. "Het was alsof ik het licht zag", straalt ze. "Het was ongelooflijk. Iedereen, of ze het nu weten of niet, is een Dolly Parton-fan. Toen ik in Nashville was, pakte ik een T-shirt met de tekst 'Wat zou Dolly doen?' Misschien moet dat mijn mantra zijn.” En, bewust of niet, er is een timbre en triller in Kylie's zang op Radio On die duidelijk Parton-achtig is. "Mijn levering is heel anders op dit album", zegt ze.

“Veel dingen worden minder 'gezongen'. De eerste keer dat ik dat deed was met Where The Wild Roses Grow. Op de dag dat ik Nick Cave ontmoette toen ik mijn zang opnam, zei hij: 'Zing het gewoon minder. Praat erover, vertel het verhaal.' Dit album was niet zo extreem, maar veel van de nummers werden in minder takes gedaan, om het moment vast te leggen en de onvolkomenheden die aan het nummer toevoegen te behouden.

Ik herinner me dat op mijn laatste album veel producers probeerden letterlijk elk vibrato uit te schakelen dat ze hoorden. En dat is niet natuurlijk voor mijn stem. Ik bedoel, ik kan mezelf laten klinken als een robot, maar het is leuk om als een mens te klinken!” Werken binnen het Country-genre gaf Kylie ook toestemming om in de Nashville-taal te schrijven. "Omdat we daarheen gingen, was ik niet bang om regels te hebben als 'Als hij van de wagen is gevallen, dansen we nog steeds op ons favoriete langzame nummer',

'Tien vellen tegen de wind, ik was helemaal in de war, 'ik neem de rit als het jouw rodeo is'. De uitdaging om een Country-element in het album te brengen, zorgde ervoor dat het proces voor mij heel fris aanvoelde, een beetje alsof ik opnieuw begon. Ik begon op een andere manier naar schrijven te kijken, op een andere manier te zingen.” Kylie Minogue zal, het is nauwelijks te geloven, dit jaar 50 worden. Deze naderende mijlpaal ligt gedeeltelijk achter de titel en het titelnummer van het album.

“Ik had deze zin die ik wilde gebruiken: 'We zijn niet jong, we zijn niet oud, we zijn gouden' omdat mij zo vaak wordt gevraagd of ik mijn leeftijd heb in deze branche. Dit jaar word ik 50. En ik snap het, ik krijg de rente, maar ik weet niet hoe ik het moet beantwoorden. En die regel zegt het, voor mijn persoonlijke tevredenheid, zo beknopt mogelijk.

We kunnen niemand anders zijn, we kunnen niet jonger of ouder zijn dan we zijn, we kunnen alleen onszelf zijn. We zijn van goud. En de albumtitel, Golden, weerspiegelt dit alles. Ik hield van het idee dat iedereen goudkleurig was en op zijn eigen manier straalde. De zon schijnt in het daglicht, de maan schijnt in de duisternis. Waar we ook zijn in het leven, we zijn nog steeds goud.”

Een van de meest glanzende momenten op het album is Raining Glitter, een uitbundige knaller die het dichtst bij Kylie's traditionele dance-pop comfortzone komt. “Bijv. White, een van de producers en schrijvers en een geweldig personage, had het op een dag over disco. Ik zei: 'Ik hou van disco, maar je kent het wel.'

We moesten bij wijze van spreken over de landweg gaan. Maar het is ons gelukt om ze allebei bij elkaar te brengen. Toen ik het schreef, dacht ik aan de Jacksons-video voor Can You Feel It waar ze glitter over iedereen strooien. En ik denk dat er een Donna Summer-plaat is die dat gevoel heeft.

Ik denk dat dat mijn taak is: ik laat eigenlijk een spoor van glitter achter na elke show die ik doe.” Kylie kijkt uit naar de uitdaging om het Gouden materiaal in haar liveshows te verwerken. “Het wordt leuk om deze nummers te mixen met mijn bestaande catalogus. En het zou leuk kunnen zijn om sommige van die nummers met alleen een gitaar te doen.

Het zal mijn akoestische set interessant maken...” Haar ongelooflijk trouwe fans – aan wie één gouden nummer, Sincerely Yours, is bedoeld als “een liefdesbrief” – zullen, denkt ze, geen probleem hebben met haar laatste stilistische verschuiving. “Mijn publiek is bij mij op de reis geweest, dus ik moet niet bang zijn dat ze niet met mij meegaan op dit onderdeel. Ik heb er veel plezier mee gehad, en ik weet zeker dat zij dat ook zullen doen.” De tijd die besteed is aan het maken van Golden is, zegt Kylie, een tijd van creatieve en persoonlijke vernieuwing geweest.

“Ik heb geweldige mensen ontmoet, echt inspirerende schrijvers en muzikanten. Mijn passie voor muziek is nooit verdwenen, maar het is groter en sterker geworden.” En als er een overheersend thema in de plaat is, is het er een van acceptatie. “We zijn allemaal mensen en het is oké om fouten te maken, fouten te maken, te willen vluchten, erbij te willen horen, lief te hebben, te dromen. Om onszelf te zijn.” "Ik was in staat om mezelf zowel te verliezen als te vinden tijdens het maken van dit album."