Who - Who's Next - Cd Review Het vijfde album van The Who is een van die in steen gehouwen herkenningspunten die de rockcanon je niet toestaat om kwaad te spreken. Het was behoorlijk rad voor zijn dag. Hier is de twist: het klinkt nog steeds in vuur en vlam.

Zoals CSI-fans zullen beamen, is er niet veel dat niet opwindend is aan Won't Get Fooled Again en Baba O'Riley, die huilen en schoppen alsof ze gisteren zijn geboren. Zoals veel bijna-meesterwerken, was het niet de bedoeling dat het zo zou worden. Pete Townshend had een van zijn 'futuristische rockopera'-ideeën, en de opnames begonnen op een werk genaamd Lifehouse.

Het zou niet geleren, dus The Who maakte het meeste van de willekeurige nummers die dat wel deden. Bij de release in 1971 blies het zowel critici als fans weg, afgezien van een paar Who diehards die dachten dat het rommelen met dingen die synthesizers en aangepaste toetsenborden werden genoemd, uitverkocht waren. Glyn Johns had Kit Lambert vervangen als producer.

Toch was de hoes niet bepaald saai, een beeld van het viertal dat op een terril stond te pissen. (Andere kanshebbers voor de cover waren een groep zwaarlijvige naakte vrouwen en een shot van Keith Moon in zwarte lingerie. Wees dankbaar voor kleine genaden.) Baba O'Riley maakt een spectaculaire opener, zijn hypnotiserende drone verstoord door krachtakkoorden die worden geparachuteerd in de ruggen van meteorieten. Dave Arbus' subtiele dan hectische altvioolsolo brengt het nog een tandje hoger.

Er is zelden een duurzamer suggestieve refrein geweest dan 'woestenij voor tieners'. Zoals altijd brengt Daltrey's rauwe stem de menselijkheid naar Townshends overpeinzingen. Moon is typisch hyperactief: elke drummer die tegenwoordig zo speelt, zou de opdracht krijgen om het in toom te houden. Koopje drijft op de spanning tussen akoestische gitaar en de dappere nieuwe synth. Zoals het grootste deel van het album is het melodramatisch zonder – zoals bij de latere Who – uit te dikken tot hoogdravendheid.

The Song is Over straalt ontroering uit en Getting in Tune en Going Mobile zijn gewoon geweldige nummers. Behind Blue Eyes is een soul-searching ballad die uitbarst in strijdlust, reflectief en dan urgent. De climax (en hoe) Won't Get Fooled Again rekt zich uit en kauwt op zijn beperkingen totdat het veel meer wordt dan een riff en een schreeuw.

Het staat in brand. In “Meet the new boss, same as the old boss” nagelde het het bloedende hart van de protestpop. Who's Next is de beste van The Who. --Chris Roberts Deze link brengt je in een nieuw venster.